Znicze, kwiaty i gorzka prawda. Nad grobem Mariana Rączki padło wiele mocnych słów

Na gostyńskim cmentarzu spotkali się ludzie, dla których pamięć nie jest tylko datą w kalendarzu. Byli samorządowcy, koledzy, historycy. Zapłonęły znicze i złożono kwiaty, ale w tym dniu najmocniej wybrzmiały słowa o tym, jak trudno w Gostyniu "wywalczyć" należne miejsce dla Mariana Rączki.

Wśród obecnych na gostyńskich cmentarzu byli samorządowcy z Krobi, znajomi, koledzy i osoby zaangażowane w działania historyczne, w tym prof. Waldemar Handke z IPN. Złożono kwiaty i zapalono znicze. Dla Romana Radajewskiego z Pudliszek to kolejny punkt w dłuższej drodze upamiętniania Rączki, w której jak podkreśla, nic nie dzieje się samo.

- Zajmuję się działalnością historyczną od pewnego czasu i w tym roku właśnie… tak uroczyście obchodziliśmy okrągłe rocznice. Najpierw 1 maja była 40. rocznica śmierci Mariana Rączki. To były duże uroczystości w Gostyniu, była msza, był koncert patriotyczny - mówił.

Przypomniał też, że dzięki wsparciu starostwa na budynku starego "ośrodka zdrowia" pojawił się motyw związany z działalnością Rączki wraz z opisem jego życiorysu. Radajewski nie ukrywał, że za tą pamięcią idzie również gorycz. 

- Marian Rączka był prześladowany za władzy komunistycznej, ale też po upadku tamtej władzy był zapomniany - mówił.

Wspominał o nieudanych dotąd próbach nazwania jego imieniem ronda w miejscu urodzenia, a także o dawnym pomyśle, by jego nazwisko nosił skwer przy ul. Bojanowskiego. 

- Zebrałem w tym roku ponad sto podpisów mieszkańców z tej ulicy i złożę pismo do Rady Miejskiej - zapowiedział, podkreślając, że chodzi o skwer "za bankiem", który mógłby stać się miejscem trwałej pamięci.

Jednym z najbardziej poruszających momentów spotkania nad grobem Marina Rączki było wystąpienie Marka Majchrzaka, który siedział z nim w celi śmierci. Jego opowieść nie była wykładem z historii.

- Przez ponad dwa tygodnie, prawie trzy spaliśmy na sąsiednich celach i było o czym rozmawiać. Dużo jest do opowiadania o tym, co się wydarzyło - mówił Marek Majchrzak.

Przypominał, że Rączka, gdy wybuchła wojna, miał niespełna 14 lat, a gdy się kończyła 19 lat. Po wojnie wrócił w te strony z wywózki z centralnej Polski. 

- Tam działał w partyzantce, tam próbował walczyć w Powstaniu Warszawskim i po skończonej wojnie wrócił tu i zaczął działać - opowiadał Marek Majchrzak.

Marian Rączka spędził pół roku w więzieniu, zanim przekazano mu informację o ułaskawieniu. 

- Pół roku w celi śmierci, po tym, kiedy go ułaskawiono. Zanim mu powiedziano, że jest ułaskawiony, przez pół roku trzeba go jeszcze w celi śmierci trzymać. Nie wiem, czy ktoś sobie to potrafi wyobrazić - mówił, a na cmentarzu zapadła cisza, która czasem jest najuczciwszą reakcją.

Majchrzak podkreślał, że Rączka był człowiekiem, z którego "można było brać wzór". Padły też słowa o etykietach, które potrafią przylgnąć do ludzi na dekady. 

- Bandytą został nazwany po raz pierwszy przez Niemców i kiedy odeszli Niemcy, przyszli Sowieci. Zmienił się tylko okupant. Nazwa pozostała. I przykre jest to, że do dzisiaj wielu ludzi jeszcze go tak nazywa - mówił, dodając, że tacy ludzie "zasłużyli na najwyższe odznaczenia”.

Wtedy na cmentarzu kilkukrotnie wybrzmiały słowa - "Cześć i chwała Bohaterom!"

Marian Rączka, żołnierz podziemia niepodległościowego i jedna z postaci związanych z powojennym antykomunistycznym oporem, był uczestnikiem Powstania Warszawskiego. Za męstwo i odwagę został odznaczony Krzyżem Walecznych. Był członkiem Narodowej Organizacji Wojskowej, kilkukrotnie internowany i osadzany w areszcie. Zmarł 1 maja 1985 roku.

[ALERT]1766487233660[/ALERT]

[ZT]86059[/ZT]

[ZT]86110[/ZT]

[ZT]85974[/ZT]