Wigilijny cud nie zawsze przychodzi. Choć ma zapach piernika, kolędy i obietnicy nowego początku

Każdego roku grudzień niesie ze sobą pewną obietnicę. Że coś się domknie, coś naprawi, że coś się zmieni, a może naprawi. Że problemy stracą na znaczeniu, a to, co trudne, zostanie choć na chwilę przykryte światłem i ciepłem świątecznego stołu. Tyle że nie zawsze tak się dzieje. Bo choć w kolędach cuda, cuda ogłaszają,  to cud na który liczymy nie zawsze przychodzi. 

Dla wielu z nas grudzień jest miesiącem podsumowań - rachunków, niewypowiedzianych rozczarowań, spraw które nie zostały załatwione do końca. Bardzo często właśnie w święta, nagromadzone w roku problemy tylko się wyostrzają. Dlaczego? Bo każą się cieszyć nawet wtedy, gdy w środku wciąż jest nam ciężko.

Cud w świątecznej wersji jest głośny i widowiskowy. Ma zapach piernika, kolędy i obietnicy nowego początku. W rzeczywistości bywa jednak cichy albo nie przychodzi wcale. Choroba sama nie zniknie, relacje same się nie naprawiają, a samotność sama nie odejdzie w cień, tylko dlatego, że zmienia się data w kalendarzu.

Dlatego tak trudne jest  zderzenie oczekiwań z codziennością. Z przekonaniem, że skoro to święta, to powinno być lepiej. A gdy nie jest, pojawia się poczucie winy. Jakby komuś nie udało się spełnić obowiązku wyczekiwanej radości. Może więc dlatego  grudzień potrafi boleć znacznie mocniej niż inne miesiące. Jest pełen porównań, wspomnień i nadziei, które nie nie zawsze znalazły spełnienie. I właśnie wtedy najłatwiej poczuć, że coś się przegapiło, że czas ucieka, a cud miał przyjść i nie przyszedł.

Może więc warto się dziś na chwilę zatrzymać i pozwolić sobie na inne święta. Bez oczekiwania, że wszystko się naprawi, bez presji, że musi być idealnie. Bo czasem największym cudem jest przetrwać grudzień i dać sobie prawo... do słabszych dni.
 

[ALERT]1766492369207[/ALERT]

[ZT]85695[/ZT]

[ZT]85962[/ZT]

[ZT]86104[/ZT]