Święta u teściów, święta u rodziców. Rodzinne negocjacje, które wszyscy znamy

Boże Narodzenie to nie tylko opłatek, życzenia i prezenty. To także kalendarz i rozmowy, które zaczynają się na długo przed Wigilią. Kto gdzie będzie, u kogo zaczynamy, u kogo kończymy i jak to zrobić, żeby nikt nie poczuł się pominięty.

Dla wielu rodzin święta są też swoistą logistyką. Podzieloną między dwa domy, dwa stoły i dwa zestawy oczekiwań. Są rodzice, którzy pamiętają, jak było zawsze, i teściowie, którzy też mają swoje tradycje. A pośrodku para, która próbuje pogodzić wszystkich, często kosztem własnego spokoju.

Negocjacje zaczynają się niewinnie. Od pytania, o której przyjedziecie?. Od sugestii, że w tym roku mogłoby być inaczej. Od wypowiedzianego półżartem zdania, za którym kryje się jednak coś więcej. Bo święta to także test ważności i sygnał, komu poświęca się więcej czasu.

W tle takich rozmów pojawiają się też emocje, o których rzadko mówi się wprost. Poczucie obowiązku, obawa przed rozczarowaniem, strach przed konfliktem. I to ciągłe przekonanie, że przecież to tylko kilka dni w roku, więc trzeba się dostosować.

Najtrudniej mają ci, którzy próbują wprowadzić coś nowego. Podzielić święta po równo, zostać w jednym miejscu, spędzić Wigilię u siebie. Każda taka decyzja bywa odbierana jak odejście od tradycji, a czasem nawet jak osobisty afront.

A przecież te negocjacje nie są dowodem złej woli. Są znakiem tego, że relacje się zmieniają, że dorosłe dzieci budują własne życie. Święta tylko to uwidaczniają. I może właśnie wtedy warto pamiętać, że Boże Narodzenie to nie konkurs na to, u kogo było ważniej, ale czas, który ma sens tylko wtedy, gdy nie odbywa się kosztem spokoju.

[ALERT]1766492161719[/ALERT]

[ZT]86041[/ZT]

[ZT]85704[/ZT]

[ZT]86010[/ZT]