Racja stanu i prawda historyczna. Felieton Jana Dziedziczaka

Nowy 2018 rok już wraz z pierwszymi tygodniami stycznia obfituje w liczne, ciekawe, dla niektórych zaskakujące, a na pewno bardzo ważne wydarzenia w naszym życiu politycznym. Rekonstrukcja rządu, powołanie nowych ministrów, położenie wyraźniejszego akcentu na sprawy związane z gospodarką, próba wyjaśnienia polskiego stanowiska wobec Komisji Europejskiej, a ostatnio projekt nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej bardzo stanowczo broniący polskiej racji stanu, a przede wszystkim prawdy historycznej.

Rekonstrukcja rządu, zapowiadana przecież praktyczne na samym początku prac gabinetu Beaty Szydło, jako naturalna rzecz, którą należy wykonać na półmetku kadencji, spotkała się w niektórych kręgach osób o poglądach prawicowych (pomijam totalną opozycję, gdyż z jej strony nie ma co liczyć na konstruktywną wymianę poglądów) z dużym zdziwieniem, a czasami z troską o los Dobrej Zmiany. W tym miejscu chciałbym uspokoić i zapewnić wszystkich zatroskanych, że idziemy cały czas w kierunku wytyczonym przez rząd pani Beaty Szydło, a przecież sami czytelnicy mogą ocenić, że obietnice wyborcze, o których pisałem w poprzednim felietonie, są wypełniane. I właśnie to realizowanie obietnic odróżnia nas od poprzednich ekip, które swoje zobowiązania dane wyborcom miały za nic.

W interesie Polski jest wyjaśnienie kwestii spornych z Komisją Europejską. Nie mam tu na myśli ustępstw, ale przede wszystkim przedstawienie argumentów, dotarcie z nimi do kierownictwa Komisji i pokazanie, że wprowadzając nasze reformy, postępujemy zgodnie ze standardami europejskimi. Nasza dyplomacja jest przygotowana do merytorycznej dyskusji na te tematy i jesteśmy przekonani, że dobrej woli nie zabraknie drugiej stronie. Istotnymi są również stosunki z naszym wschodnim sąsiadem Ukrainą. Różnimy się interpretacją faktów historycznych, ale prawdy o ludobójstwie na Wołyniu nie poświęcimy na ołtarzu budowania ,,na siłę” atmosfery dobrych stosunków z Ukraińcami. Po prostu nasi sąsiedzi muszą zrozumieć, iż maszerując po ulicach miast z wizerunkami Bandery, przygotowują się do bardzo długiego marszu w stronę Europy. Pragnę wyraźnie podkreślić, że w naszej polityce wobec Ukrainy nie wymagamy uznania wydumanych przez nas historii, lecz jedynie stwierdzenia prawdy historycznej, czyli w dużej mierze już potwierdzonej liczby ofiar i określenia czynu zgodnie z definicją Konwencji o Zapobieganiu i Karaniu Zbrodni Ludobójstwa, czyli ludobójstwem.

Dbałość o prawdę historyczną powodowała też inicjatorami nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej. Pojawiające się co jakiś czas w mediach krajów europejskich określenia ,,polskie obozy zagłady” czy też informacje obwiniające wprost Polaków o współudział w Holokauście są karygodnym przykładem ignorancji lub świadomej polityki wypierania Niemców jako sprawców rozpętania zawieruchy wojennej, a przede wszystkim sprawców zagłady Żydów. Niestety, śmiem twierdzić, że w większości takich przypadków powodem jest ta druga przyczyna. Nasze służby dyplomatyczne reagują na każdy taki kłamliwy ,,anons”, jednak tak jak w przypadku Państwa Izrael, gdzie karane jest negowanie zagłady Żydów podczas II wojny światowej, jesteśmy przekonani, iż zagrożenie karą za zrzucanie winy na Polaków za zbrodnie Niemców może ostudzić nieodpowiedzialne szarże dziennikarzy. Jednego już możemy być pewni. Projekt wywołał protesty dyplomatów izraelskich i rozpoczął dyskusję o jego zasadności. Wykorzystajmy ją do wyraźnego przypomnienia wszystkim zainteresowanym, co robili nasi zachodni sąsiedzi w latach 1933 – 1945. Po to, aby nie było w niedalekiej przyszłości kogo karać za kłamstwa o Holokauście.