Rządowa propaganda. I kto za to płaci? Pani płaci, Pan płaci, społeczeństwo płaci

Czy jest coś prostszego w życiu niż wydawanie dużych pieniędzy? Oczywiście, że tak. Wydawanie dużych, cudzych pieniędzy, na dodatek z kasy, której nikt poza nami nie kontroluje. W naszej narodowej skali jest to wydawanie pieniędzy podatników, przez partie rządzącą, na cele niemające nic wspólnego z dobrem publicznym. Dzisiaj małe podsumowanie jak to wygląda w 2017 roku, w Polsce rządzonej przez ludzi, którzy pod przykryciem prawa i sprawiedliwości, zupełnie niesprawiedliwie drenują nasz budżet.

Zapewne większość z Państwa słyszała o aferze billboardowej. Osoby, które popierają forsowane przez rząd uzależnienie sądów od polityków, zapewne nie przejmują się wydawaniem pieniędzy z Polskiej Fundacji Narodowej na partyjną propagandę. Niezwykły relatywizm moralny pozwala wielu ludziom akceptować łamanie prawa, tak długo jak służy to ich domniemanym interesom. Czy ktoś jednak zastanowił się, dlaczego rząd zdecydował się na tak ryzykowny krok? W moim odczuciu z jednego powodu, ponieważ wielokrotnie wcześniej był już bezkarny, a bezkarność to najlepsza zachęta i przyzwolenie na podobne działania w przyszłości.

Słynna już komisja Macierewicza jest pięknym przykładem jak pieniądze podatników można wydawać na partyjną propagandę. Do tego nie byle jaką propagandę, bo urągającą powadze państwa w każdym możliwym aspekcie. Liczba wymyślnych teorii i motywów, jakie miały stać za katastrofą w Smoleńsku, może mieszać się już nawet gorącym zwolennikom religii smoleńskiej. Efekt pracy? Żaden, poza ośmieszeniem instytucji państwa. Rachunek wystawiony obywatelom? 3 558 287 zł, tylko za 2016 rok.

Pozostając jeszcze chwile w temacie katastrofy w Smoleńsku, należy wspomnieć o celebrowanych na warszawskim Krakowskim Przedmieściu, miesięcznicach. Jeżeli w swojej okolicy znają Państwo miejsca, gdzie dochodzi do przestępstw i wymagana byłaby większa aktywność policji, a mimo wszystko sytuacja jest ignorowana, to musicie wiedzieć, że nie dzieje się to z powodu braku funduszy. Po prostu środki i zasoby ludzkie w policji, zostały skierowane na ważniejszy dla władzy cel, jakim jest comiesięczne, wieloletnie dochodzenie do prawdy przez Jarosława Kaczyńskiego. Niestety w tym dochodzeniu, opiera się on na wspomnianej komisji Macierewicza, co przy omówionych już efektach jej pracy, daje gwarancje, że prawda leżąca pod samym nosem władzy, długo jeszcze nie zostanie dostrzeżona. Faktura do opłacenia przez obywateli wystawiona jest na 780 tys. zł., za każdy miesiąc.

Pisząc o finansowaniu propagandy z kieszeni podatników, nie mogę nie wspomnieć o człowieku, który zarabianie na niej opanował do perfekcji. Najbardziej znany redemptorysta słono wycenił sobie usługę zapewniania rządu dusz przy urnach wyborczych. W 2016 roku z ministerstw: Środowiska, Spraw Zagranicznych, Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Sprawiedliwości wypłynęło na jego konto ponad 30 milionów złotych w ramach odszkodowań i finansowań przeróżnych projektów. Oferta przedstawiana przez instytucje z Torunia musi być naprawdę bogata i wyróżniająca się, gdyż nieraz wygrywała konkursy pomimo większych niż u konkurencji kosztów, albo przy braku doświadczenia, deklasowała oferty organizacji z bardzo bogatym dorobkiem. Wygląda więc na to, że podatnicy jeszcze nie raz dostaną rachunek adresowany przez o. Tadeusza Rydzyka. Pozostaje mieć nadzieje, że chociaż z usługi są Państwo zadowoleni.

Na koniec parę słów o beneficjentach największego rządowego programu zwanego potocznie „Misiewiczami”. Bądźmy szczerzy, nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie reklamować swoim nazwiskiem bezczelnego łamania prawa… za darmo. Takie rzeczy kosztują i to najczęściej całkiem sporo. Jednakże, to nie jest problem rządu, bo płaci podatnik, a ten, jak już zauważyliśmy w poprzednich akapitach, kieszeń ma pokaźną. Wielu osobom przekazywanie intratnych posad w państwowych spółkach znajomym polityków, może wydawać się tak normalne, że nie wiadomo, o co ta cała afera. Jednakże skala i szybkość procederu, jeszcze nigdy nie była tak wielka. W przeciągu roku PiS osiągnął poziom, na jaki PO pracowała przez prawie 8 lat. Koszt? Miliony złotych utopione w pensjach niekompetentnych ludzi. Efekty? Bankrutujący Autosan, utrzymywany z pieniędzy, a jakże, polskich podatników, spóźnia się 20 minut z oferta na przetarg o dostarczenie autobusów dla MON. Wygrywa niemiecki MAN. Winni? Brak.