Skończyła się pobłażliwość dla odbierania polskich dzieci także za granicą

Ta sprawa zaczęła się w sylwestrową noc 2015/16 r. Polska rodzina mieszkała wówczas w Norwegii. Gdy matka wraz z córką o północy wyszły na zewnątrz oglądać fajerwerki, zostały zaczepione przez grupę agresywnej młodzieży. Zaniepokojona kobieta wezwała norweską Policję. Funkcjonariusze, spisując zeznania rodziny zauważyli na świątecznym stole otwartą butelkę szampana oraz butelkę wina. Na tej podstawie, zarzucając Polakom problem nadużywania alkoholu, wezwali urzędników norweskiego Urzędu ds. Dzieci (Barnevernet), którzy siłą, mimo protestów, odebrali małoletnią córkę rodzicom, nie uzasadniając swojej decyzji, nie informując także dokąd zostanie zabrana.

Rodzina natychmiast skontaktowała się ze Sławomirem Kowalskim, konsulem RP w Oslo. Po pewnym czasie udało się także nawiązać kontakt z pracownikami Barnevernet, którzy na początku konsekwentnie odmawiali rodzinie kontaktu z dzieckiem. Córka wróciła do rodziców dopiero 4 stycznia 2016 r. Siłowe odebranie jej rodzinie, brak kontaktu z rodzicami oraz praktyki urzędników Barnevernet (np. permanentny płacz dzieci przetrzymywanych w placówce, strach dzieci, wiązanie podczas spożywania posiłków i in.) wywołało u dziecka traumę.

Urzędnicy nie przedstawili żadnego dowodu uzasadniającego ingerencję w autonomię rodziny, a rodzice nie zostali pouczeni o przysługujących im prawach, ani o możliwości odwołania od decyzji Urzędu ds. Dzieci.

Tą historię na swojej stronie internetowej zamieścił Instytut kultury prawnej Ordo Iuris. Jest wstrząsająca tym bardziej, że rodzin takich jak ta jest w Norwegii znacznie więcej. Wiele z nich straciło dzieci, odebrane im przez ten Urząd. W opisanej sprawie trwa śledztwo. Polskiej rodzinie pomaga konsul Sławomir Kowalski. Jak się rozstrzygnie, czas pokaże.

W tym miejscu wspominam osobę Pana Sławomira Kowalskiego - Konsula RP w Oslo, który od lat walczył między innymi z niesprawiedliwością wobec obywateli polskich norweskiego systemu  polityki socjalnej. I zapewne to nie podobało się norweskim rządzącym, którzy przesłali do naszego MSZ-tu notę z wnioskiem o odwołanie naszego konsula. Znam pracę Pana  Konsula Sławomira Kowalskiego dobrze. Zawsze traktował ją jako służbę dla ludzi. Zostawał po godzinach w pracy, odwiedzał  Polaków, pracował też w weekendy. Jest wzorem konsula - prostu całkowicie oddany sprawie.
Jako wiceminister spraw zagranicznych odpowiedzialny za Polonię i sprawy konsularne pod koniec 2016 miałem zaszczyt wręczyć mu tytuł konsula roku. To wydarzenie symbolicznie pokazało priorytety naszej polityki polonijnej – m.in. wsparcie  autonomii polskich rodzin i troska o sprawy młodych Polaków poprzez zapobieganie odbierania dzieci polskim rodzicom i skierowania ich do zagranicznych rodzin zastępczych - często bez możliwości kontaktu z językiem polskim, naszymi tradycjami, kultura oraz systemem wartości (bywały przypadki że małe dziecko trafiało do „rodziny zastępczej" składającej się z dwóch pań czy panów(!)

Moja osobista teza jest taka: w Norwegii bardzo mało dzieci rodzi się w rodzinach norweskich, przybywa wielu imigrantów z poza Europy i naszej cywilizacji co zagraża obliczy tego krajuz za kilkadziesiąt lat. A zatem perspektywa szybkiej asymilacji polskiego dziecka jest dla Norwegii bardzo atrakcyjna. Stąd to odcięcie dziecka od języka polskiego, kultury i rodziny. Norwegom bardzo zależy, żeby zrobić z tych dzieci Norwegów.
Pamiętajmy: Kwintesencją wolności jest wolność rodziny. To w krajach wolności mówi się: „My home is my castle". Wolałbym, żeby urzędnicy nie wtrącali się do rodziny. 

Przeanalizowałem, że w ostatnich 20-30 latach tylko dwa kraje wydalały polskich konsulów: Rosja i Białoruś. Jeżeli Norwegia chce się wpisywać w to towarzystwo i chce być wymieniana jednym tchem choćby na zgromadzeniach Rady Europy, to proszę bardzo. Natomiast niezmiennie priorytetem naszego rządu jest walka o prawa Polaków za granicą. Nie będziemy przymykać na to oczu. Skończyła się pobłażliwość dla odbierania polskich dzieci w innych krajach.