Słowny zabójca. Najnowszy felieton posła RP Adama Szłapki

Temat mowy nienawiści wreszcie, a może powinno się tu użyć innego słowa: dopiero, stał się tematem debaty publicznej. Niezależnie od naszego podejścia do sprawy, musimy sobie uświadomić, że to ostatni moment, aby przejść od dyskusji do działania. Nieważne czy cieszymy się, że o mowie nienawiści mówi się w końcu głośno i to w prawie każdym środowisku, czy jednak ubolewamy, że musiała wydarzyć się w Polsce tragedia, aby społeczeństwo zrozumiało, że hejt nie jest tylko wymysłem pojedynczych grup społecznych, ale ogromnym problemem dla całego narodu. 

Przypadków, kiedy mowa nienawiści odbierała komuś życie, było znacznie więcej, ale dopiero ta niebywała tragedia, jaką jest śmierć prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, była w stanie zwrócić uwagę polityków, mediów i autorytetów na niebezpieczeństwo tego zjawiska. Nie świadczy to najlepiej o kondycji naszego społeczeństwa. Do jakiejkolwiek refleksji nad hejtem, zjawiskiem coraz bardziej powszechnym, a przez niektóre środowiska nawet akceptowanym, zmusza nas dopiero morderstwo. W dodatku bardzo spektakularne, bo dokonane na oczach tysięcy gdańszczan i gdańszczanek podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, święta radości i dobroci. 

Wielokrotnie jako społeczeństwo byliśmy już świadkami równie tragicznych, choć mniej medialnych, skutków nienawiści. Kiedy w maju 2015 roku piętnastoletni Dominik z Bieżunia popełnił samobójstwo ze względu na ataki o podłożu homofobicznym, nie podjęto żadnych działań, które mogłyby skutecznie zwalczyć mowę nienawiści w Polsce. Temat szybko znudził się zarówno mediom, jak i politykom, pozostawiając problem nierozwiązanym. Podobnie było w przypadku morderstwa motywowanego nienawiścią wobec PiS, do którego doszło w łódzkim w biurze tej partii. W wyniku ataku bronią palną śmierć poniósł Marek Rosiak   a Paweł Kowalski został ciężko ranny. 

Niestety, mimo wielu deklaracji, w których liderzy polskiej sceny politycznej zobowiązywali się do refleksji, zadumy, ale przede wszystkim walki z wszechobecnym hejtem, można przypuszczać, że wszystko skończy się jak zwykle na obietnicach. Tuż po śmierci Pawła Adamowicza politycy PiS deklarowali, że „zaczną od siebie" i pokornie będą pracować nad wprowadzeniem debaty politycznej na wyższy poziom. Nie musiało minąć wiele czasu, żeby każde z wypowiedzianych słów okazało się tylko pustą obietnicą. Z resztą - czy można wierzyć politykom partii rządzącej w nagłą chęć przemiany, jeśli jeszcze kilka dni wcześniej potrafili przymykać oko na głośny materiał wyemitowany na antenie TVP Info „Minęła dwudziesta"? W programie przedstawiono Hannę Gronkiewicz-Waltz i Jurka Owsiaka kradnących pieniądze zebrane przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Banknoty opatrzone były gwiazdą Dawida, co dodatkowo może utrwalać istniejące stereotypy.

Kilka słów rzuconych na wiatr sprawy nie rozwiąże. Dopóki partia rządząca będzie kontynuować swoją działalność, w znacznym stopniu przyczyniającą się do dalszego występowania problemu, zmiana nie będzie możliwa. Nie da się przecież ukryć, że likwidacja kluczowych dla walki z mową nienawiści stanowisk, może jedynie pogłębić problem. Usuwając funkcję pełnomocnika rządu ds. równego traktowania (zastąpioną potem atrapą o podobnej nazwie) czy powołując na stanowisko Rzecznika Praw Dziecka człowieka oddanego ideologii, a nie dobru dzieci, z nienawiścią nie wygramy.